دلشورههای آفتابگردان

 خواب یعنی درحالی که در یک محیط بسته و تکراری و بر روی تختخواب همیشگی ات چشم بر هم گذاشته ای، روحت به جاهایی برود که نه خودت پیش بینی اش کرده ای و نه  حتی گاهی دوست داری آنجا باشی اما پر است از تنوع و رنگارنگی... دیگر نگران قرص های پدرت نیستی که اگر نخورد به هم می ریزد، بدبین می شود، فراموشی اش ده برابر می شود و حتی مادرت را نمی شناسد. دیگر نگران نگرانی های مادر نیستی که روز به روز پژمرده تر و مچاله تر می شود. غصه ی تنهایی خواهرت را نمی خوری  و دلتنگی هایت برای برادری که گاهی به بودنش به حضورش نیاز داری آزارت نمی دهد. خودت هستی و هزار اتفاق رنگارنگ. خوابهایم دلشورههای آفتابگردان...ادامه مطلب

 نه راه گریز نه راه برگشت، سخت می گذرد این روزهاو شب ها.... سخت .. سخت .. سخت! یا ذالجلال والاکرام ، حواست به من هست آیا؟!

دلشورههای آفتابگردان...

و مکروا و مکر اللَّه واللَّه خیر الماکرین

امشب ، از خدا می خوام جواب اونایی رو که مکر می کنن و از خدا غافلند رو بده تا بفهمند خدا بهترین مکر کنندگانه.

خدایا خودت جواب حیله و دروغشونو بده !واگذارشون کردم به تو ... میدونم هستی همین نزدیکیا. میدونم حواست هست و می بینی . میدونی شکستن دل یه مادر و خواهر یعنی چی! .. پس خودت بهترین داور باش !

دلشورههای آفتابگردان...

وقتی همه چیز دست به دست هم می دهند که هی ویران تر شویم و از دلِ این ویرانی امیدی به هیچ آبادانی نداشته باشیم. وقتی همه رشته ها و نخ ها می رسد به دست تنها کسی که نمیداند این وسط چه نقشی دارد. اما همه ی بار برددوش او افتاده است. وقتی با پیرتر شدن پدر، باکودک شدن مادر ، شانه هایمان خمیده تر می شود و بارمان سنگین‌تر ، بعد کسی بیاید که انگار مأمور عذاب مان است. هی جلوی چشممان رژه برود و هی پا بگذارد روی شانه های نحیف و فروافتاده مان که بالا برود . خودش را بالا بکشد اما هیچوقت نفهمد که به چه قیمتی ، نفهمد که با اوج گرفتنش چه بلایی سرمان می آید. روی گلویمان پایش را م دلشورههای آفتابگردان...ادامه مطلب

 بغض ها که همیشه نمی شکنند.. بغض ها گاهی اوقات آنقدر در گلویت گیر می کنند که خفه ات می کنند.. دیگر صدایی از تو به گوش نمی رسد نه فریادی، نه آهی ... فقط سکوت و سکوت... بغض های آدم شیشه ای نیستند این را من از بغض هزارساله در گلویم فهمیدم. بغض های لعنتی بدجوری وجود آدم را بازی می دهند  تا مرز ترک خوردن می کشانند و باز دوباره بغض گلوگیر دیگری را به سویت هُل می دهند. بغض های من دردها و زخم های غریبی اند. دردهای غریب،  از آشنایانی که حتی  یک نفس از من جدا نیستند. زخم های من دردهای غریبی را به دلم می گذارند. و بغض می شوند و فریاد نمی شوند که فریاد کشیدن یعنی خودت را تا مر دلشورههای آفتابگردان...ادامه مطلب